MORGEN LIGT HET ER WEER (Boek, 2022)
Voorwoord:
“Ik ben geen Greta Thunberg, geen gelouterde activist die jarenlang op de barricades de longen uit zijn of haar lijf heeft staan schreeuwen. Ik ben ook geen Elon Musk, geen innovator die een technische oplossing ontwierp om onze van al onze problemen af te helpen. Ik ben ook geen Keywan Riahi, geen wetenschapper die met zijn of haar baanbrekende onderzoek nóg een wetenschappelijke paper aan de stapel van verontrustend klimaatonderzoek toevoegde. Ik zette me niet jarenlang, dag in dag uit, in voor een hoger doel. Ik redde niet de mensheid en ontving voor mijn daden evenmin een Nobelprijs voor de vrede. Van mij zijn er geen interviews, geen magazine covers, documentaires of TED-talks. Net zo goed heb ik geen prijzen, geen sterrenstatus en, helaas, geen uitnodiging om de VN toe te spreken.
In plaats daarvan ben ik gewoon Robin, een vrij normaal en doorsnee mens. Het meest noemenswaardige wat ik de afgelopen tijd gedaan heb, is dat ik iets meer dan twee maanden af en toe afval heb geraapt langs een klein stukje weg in Wageningen. Het zal niet meer dan 600 meter zijn geweest. Dit deed ik onder andere omdat het mooi samenviel met het uitlaten van mijn hond. Wat ik deed was allesbehalve glorieus: ik stond in een vieze berm, raapte afval op, deed het in een zak en gooide het niet veel later weg in een container. Alles wat ik de ene dag had opgeruimd, lag er de volgende dag vaak gewoon weer. Ik was van plan geweest dit minstens een jaar lang vol te houden, maar na twee maanden belandde ik in een burn-out.
In de jaren daarvoor was ik net als vele anderen. Ik staarde veel naar mijn mobiele telefoon en scrolde eindeloos op social media. Ik zag dagelijks berichten voorbijkomen over klimaatverandering, afname van de biodiversiteit, de plastic soep, ontbossing…noem maar op. Hierdoor had ik op een gegeven moment het gevoel alsof de wereld in de fik stond. Overal waar ik keek, zag ik alleen nog maar problemen en ik wist niet goed meer hoe ik me hiertoe moest verhouden. Ik voelde me hierdoor regelmatig somber en had soms moeite om uit bed te komen. Ergens had ik het gevoel dat ik niet genoeg deed, maar tegelijkertijd voelde ik me onbeduidend klein tegenover een groot probleem als klimaatverandering. Terwijl ik de wereld zag branden, schaamde ik me voor mezelf.
Dit boek gaat over hoe ik om leerde gaan met dit schuldgevoel en mijn rol als individu in deze problematiek een plek leerde geven. Het is een filosofische reis over hoe ik uiteindelijk een weg wist te vinden tussen enerzijds mijn kop in het zand steken en anderzijds eigenhandig de wereld proberen te redden. Toch is het meer dan alleen een persoonlijk verhaal, want in tijden waarin zowel het klimaat als het klimaatdebat steeds extremer lijken te worden en men oproept tot disruptie, revolutie en radicale veranderingen, is dit boek ongewild een pleidooi geworden voor nuance en het vinden van het grijze midden. Het is een eerbetoon aan het compromis, juist nu dit bijna onmogelijk lijkt te zijn geworden.”